زمینه و اهداف: رابطة بین اختلالات زبان اولیه و اختلالات يادگیری كودكان دير زماني است كه دانسته شده است. برای يافتن شواهد علمي در مورد اين رابطه از پاتولوژیهای مختلف زبان كمک گرفته ميشود. به عنوان مثال ديسلكسي و آسیب ويژۀ زبان (SLI )اخیرأ به صورت تظاهرات مختلف يک مشكل زيربنايي واحد در نظرگرفته شده اند كه فقط به لحاظ شدت و يا مرحلة بروز متفاوتند. در اين مقاله سعي بر آن است كه سطح آسیب زبان شفاهي در كودكان دارای ديسلكسي مورد بررسي قرار گیرد.

نکات اصلی: اين كه كودكان دارای ديسلكسي مشكلات زيربنايي زبان را تجربه كرده اند موضوعي مورد توافق است؛ اما نوع مشكلات زباني اين كودكان مسئله ای است كه نیاز به تحقیقات بیشتر دارد. آسیب زبان دركي در مقابل زبان بیاني، محدود بودن يا نبودن اختلالات زباني به سطح واجي، تفاوت در رشد واژگان، آسیب نحوی و تكواژشناختي از جمله موضوعات قابل بحث است.

برگرفته از:پانزدهمین همایش گفتاردرمانی ایران _ اردیبهشت1396

نویسندگان: فریبا یادگاری

یافته ها: نتايج مطالعة اولي Torppa و همكاران ( 2010 ) روی كودكان خانواده های با سابقة ديسلكسي و بدون سابقة ديسلكسي از يک ونیم سالگي تا پاية دوم دبستان نشان داد كه الگوی وسیع و يكپارچه از آسیبهای زبان شفاهي در كودكاني كه بعدأ با مشكلات خواندن در مدرسه مواجه ميشوند وجود دارد. در رابطه با تكالیف درک كلامي، تحقیق Gerrits و Bree  2009 نشان داد كه كودكان خردسال با ريسک خانوادگي ديسلكسي و كودكان دارای SLI آسیب ديده بودند. در بارۀ تفاوت در معیارهای نحوی اين كودكان با كودكان عادی توافق وجود ندارد و برخي از مطالعات تفاوتي گزارش نكردند، ولي مطالعات ديگر نشان دهندۀ تفاوت دو گروه در تكواژهای اشتقاقي بود. اين رابطه همچنین به نوع تكلیف ارزيابي خواندن بستگي داشت؛ يعني اختلالات يک سطح زباني خاص با انواع خاصي از تكالیف خواندن همبستگي نشان ميداد.

بحث و نتیجه گیری:در بررسي مبنای زباني اختلالات خواندن و نوشتن نمي توان موضوع را به يک سطح زباني محدود ساخت. مسئلة مهم توجه به تغییر نیازهای خواندن در اول زمان است يعني ممكن است در مراحل ابتدای يادگیری، خواندن خیلي وابسته به مهارتهای بیاني واجي باشد ولي رفته رفته ساير سطوح نحو، تكواژ، واژگان و معنا در مهارت خواندن تأثیر بیشتری داشته باشد.