غربالگری اختلالات گفتار و زبان در کودکان بافقی زمینه و هدف : انسانها پیش از رسیدن به توانمندی برقراری ارتباط كلامي از حركات بیانگر برای برقراری ارتباط با ديگران استفاده ميكنند. اشاره كردن يكي از مهمترين حركت بیانگر است. اين مطالعه رشد حركت بیانگر اشاره كردن را از 12 تا 16 ماهگي، در 11كودک فارسي زبان دارای رشد طبیعي بررسي ميكند.
روشها: در اين مطالع هی اولي يازده كودک 12 تا 16 ماه_ی فارسي زبان تهراني با استفاده به روش غیراحتمالي هدفمند و در با شیوه گلوله برفي ماهي يک مرتبه مورد بررسي قرار گرفتند. در هر جلسه، اين بازی آزاد و در فضايي نیمه ساختار يافته تعامل مادر– كودک با هدف بررسي حركت بیانگر اشاره كردن ضبط ويديويي شد. نتايج حاصل از ارزيابي و كدگذاری 20درصد از فیلم های تهیه شده توسط 2 ارزياب ديگر، مورد بررسي قرار گرفتند. توصیف دادهها با آماره های توصیفي صورت گرفت و جهت تحلیل از از آزمون اندازه گیری های مكرر و مقايسه ی دوتايي استفاده شد . تمامي تحلیلها با نرمافزار spss (ويرايش 22 ) انجام شد.
یافته ها: تفاوت میانگین بسامد حركت بیانگر اشاره كردن از 12 تا 16 ماهگي معنيدار بود (p=0/001) . البته مقايسه ی هر يک از سنین 14، 15 و 16 ماهگي با 12 ماهگي نیز تفاوت فزايندهای را در بسامد حركت بیانگر اشاره كردن نشان داد ، p<0/05) درحالیكه تفاوت میان 2 ماه متوالي معنادار نبود (p>0/05 )به جز سن 14ماهگي در مقايسه با سن 13 ماهگي (p=0/017 )مقدار ICC بعنوان ملاک اعتبار توافق میان ارزيابان استفاده گرديد و مقدار آن 90 درصد به دست آمد.
بحث و نتیجه گیری: به طور كلي بررسي روند رشد حركت بیانگر اشاره كردن حاكي از افزايش بسامد آن طی 12 تا 16 ماهگي است. به نظر ميرسد روند رشد حركت بیانگر اشاره كردن از الگوی جهاني پیروی ميكند و به فرهنگ وابسته نیست.
برگرفته از:پانزدهمین همایش گفتاردرمانی ایران _ اردیبهشت1396
نویسندگان:زهرا بابائی 1، طلیعه ظریفیان 2، عطیه اشتري 3، عنایت اله بخشی 4
تاثیر درمان شنیداري-کلامی مبتنی بر موسیقی و بازي برمهارتهاي زبانی کودکان کم شنوا